Donderdag 6 februari mocht ik bij een bijeenkomst georganiseerd door wethouder Treep over agrarisch ondernemen in Kampen een deel invullen vanuit mijn onderzoek. Dit heb ik met veel plezier gedaan, het was een prettige bijeenkomst waarin zowel de kansen als de uitdagingen voor agrarische bedrijven besproken zijn.
In die bijeenkomst werd tijdens de discussie een vraag gesteld over het rapport Monitoring economische ontwikkeling melkveehouderij Kampereiland e.o. 2010. Dit rapport laat namelijk zien dat er wel degelijk sprake is van zorg over de economische ontwikkeling. Een gemiddeld bedrijf houdt op jaarbasis 20 tot 25.000 Euro minder over als vergoeding voor zijn arbeid en het eigen kapitaal. Dat is een serieus bedrag wat absoluut aandacht vraagt. Dit bedreigt de economische ontwikkeling van de bedrijven op termijn. In hetzelfde onderzoek constateren we ook dat de variabele kosten in dit gebied gemiddeld 15.000 euro hoger zijn dan op het referentiebedrijf. De grote vraag is natuurlijk waar komt dat door. Dit kan te maken hebben met ondernemerskeuzes en met omstandigheden. Het is voor de agrariërs belangrijk om hier zelf goed naar te kijken. Uiteindelijk heb je als ondernemer het recht om te ondernemen en niet het recht op inkomen.
Dat je als agrariërs tegelijkertijd ook een gesprek voert met de verpachter over de pachtprijs is natuurlijk van alle tijden en dat gesprek zal er ook altijd zijn. De belangen zijn nu eenmaal uiteindelijk net anders op dat punt. Uiteindelijk is pachten een zakelijke overeenkomst en moet daar ook zakelijk over gesproken worden.
Er is namelijk wel een inhoudelijk punt te maken: is de koppeling van Kampereiland aan de regionorm Noordelijk Weidegebied een juiste? Leidt dat niet tot een onevenredig hoge pachtprijs? Dat is niet iets waar je zo maar 123 een antwoord op kunt geven, wel is het het waard om hier goed naar te kijken.
Dat heb ik gezegd en daar sta ik ook voor. In De Brug van 11 februari is er een artikel verschenen van Michiel Satink waarin ik geciteerd wordt alsof ik boeren oproep om te gaan protesteren over de pachtprijs.
Met dat citaat ben ik erg ongelukkig, het doet geen recht aan de inhoud van het gesprek en het doet geen recht aan de inspanningen die zowel de pachters als de verpachter leveren om samen te werken aan de toekomst van het mooie Kampereiland. De indruk wordt gewekt alsof ik polariserend bezig ben en dat is absoluut niet mijn doel. In mijn onderzoek zoek ik juist naar de verbinding en er is een hele prettige samenwerking met zowel de agrariërs (Pachtersbond) en met de verpachter Stadserven, waarvoor ook bij deze nadrukkelijk mijn dank aan alle betrokkenen.
Het kwaad is geschied, het 'staat in de krant' en dat zij zo. Voor mij een belangrijke les: journalisten en kranten zijn niet uit op een gebalanceerd verhaal maar op pakkende quotes en stellingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten